Leids Damgenootschap

Twee grote files op de A4 en de N11 waren er mede de oorzaak van dat het Leids Damgenootschap zijn tweede verlies in deze competitie opliep. Henk Meester kon pas vijftig minuten na het begin van de wedstrijd achter het bord plaats nemen, speelde bovendien tegen de sterkste speler van de bezoekende vereniging en verloor min of meer kansloos. Hein van Winkel arriveerde één minuut nadat de bedenktijd voor zijn eerste zet voorbij was en verloor dus reglementair.

Ondanks deze twee nederlagen, die min of meer het gevolg waren van overmacht, had LDG de wedstrijd tegen het Haarlemse HDC niet hoeven te verliezen. Een volgende tegenvaller was namelijk dat Evert Bronstring, ongetwijfeld de sterkste speler van LDG, al na tien minuten in een openingszetje liep en onmiddellijk kon opgeven. Inclusief de twee eerder genoemde verliespartijen betekende dat een 0-6 achterstand voor de Leidenaren.

Harry Dekker en Edwin van Hofwegen brachten met hun winstpartijen de spanning in de wedstrijd weer terug. Van Hofwegen leek al vroeg in de partij een schijf te gaan winnen, maar dat viel tegen en hij moest uiteindelijk nog diep gaan om de winst binnen te halen. Dekker speelde gewoon een goede partij, waarin hij zijn tegenstander geleidelijk aan overspeelde.

Een volgende tegenvaller was echter het verlies van Hans Tangelder. Hij kwam in het middenspel een schijf achter, bleef nog lang vechten voor remise, maar moest uiteindelijk opgeven. Daarmee was het pleit wel beslecht. Er volgden nog drie remises van respectievelijk Hans Kreder, Arend van Beelen en André van der Kwartel die aan het eerste bord verdienstelijk remise speelde tegen een van de sterkere spelers van  HDC. Deze laatste remise betekende wel het elfde en dus winnende punt voor HDC. De overwinning van Maurits Meijer voor LDG gaf de eindstand nog een dragelijk aanzien: LDG – HDC: 9-11. Maar zonder de files had er voor de Leidenaren misschien meer in gezeten…..

Het Leids Damgenootschap heeft in de vierde competitieronde verrassend gewonnen van het sterker geachte tweede team van 020 uit Amstelveen. Negen remises en één overwinning volstonden voor de eindstand 9-11 in het voordeel van de Leidenaren.

Die ene winstpartij kwam op naam van teamleider Henk Meester die met overmacht zijn partij in zijn voordeel wist te beslechten. Daarnaast moet worden toegegeven dat de Leidenaren niet over geluk hadden te klagen. Arend van Beelen en Peter van den Berg kwamen in slechte eindspelen terecht die zij beiden met volharding en enig geluk remise wisten te houden.

Maurits Meijer liet zich, na lange tijd beter te hebben gestaan, verrassen door een offer van zijn tegenstander. Na dit offer bood hij remise aan, hetgeen door zijn tegenstander direct werd geaccepteerd. Maar als deze laatste  iets verder had gekeken, had hij gemakkelijk kunnen inzien dat hij groot voordeel en waarschijnlijk zelfs een gewonnen stand in handen had.

Tegenover deze drie ‘gelukkige’ remises stond minstens één pechgeval. Hans Kreder had na een goede partij een gewonnen eindspel op het bord gekregen dat een nauwkeurig afspel vereiste. Kreder beging echter een slordigheid en moest in remise berusten.

De partijen van Hans Tangelder, Evert Bronstring en Edwin van Hofwegen eindigden in remises waarbij de remisegrenzen nooit werden overschreden.

Dat kan zeker niet worden gezegd van de partij van Harry Dekker. Hij kwam in een vastloopvariant terecht, gevolgd door een complexe afwikkeling waarvan de uitkomst voor de oppervlakkige toeschouwer volstrekt onvoorspelbaar was. Tot verbazing van menigeen stond er ineens een stand op het bord waarin beide spelers vier schijven hadden en werd de vrede snel getekend.

André van der Kwartel speelde een principiële partij in het half open klassiek met wisselende kansen. Analyses moeten uitwijzen of hij in het late middenspel de winst heeft gemist.