André van der Kwartel
Het tiental van het Leids Damgenootschap heeft zijn tweede overwinning van dit seizoen behaald. De tegenstander was damclub De Variant uit het Brabantse Oudenbosch Bij aanvang van de wedstrijd stonden beide teams met twee punten op de met het tweede team van Zaanstreek gedeelde laatste plaats. De wedstrijd had dan ook alle kenmerken van een degradatieduel. Veel spanning, veel fouten, onverwachte wendingen en uiteindelijk het verlossende winnende elfde punt. Dat werd binnen gebracht door Hans Kolfoort. Hans was op het laatste moment ingevallen voor uw verslaggever die met wat grieperige klachten liever de rol van arbiter op zich nam.
Het leek een moeilijke middag te worden voor LDG toen Peter van den Berg al na één uur spelen zijn partij moest opgeven. Gezien de eenvoud van maar liefst drie blunders in één partij moeten we er maar van uitgaan dat Peter zijn dag niet had. Maar ook zijn tegenstander was niet helemaal bij de les.
Peter van den Berg – Franklin Denissen
Stand na de 9e zet van zwart.
De eerste blunder van Peter: 50-44?? (11-16??). Beide spelers overzien: (21-27), 32×21 (12-18), 21×23 (7-12), 28×17 (19×50). Spelverloop: 37-31 (21-27), 32×21 (16×27), 42-37 (6-11), 44-39 (13-18), 39-34?? Dit is de tweede blunder van Peter en nu werd hij wel opgemerkt: (27-32), 38×27 (19-24), 30×19 (14×21). Peter speelde met een schijf minder nog door, maar beging acht zetten later weer een blunder. Daarmee had hij het wel gezien.
Hans Tangelder bracht de partijen weer op gelijke hoogte. In zijn partij deed zich een discutabel fragment voor.
Hans Tangelder – Daniella de Vos
Stand na de 23e zet van wit.
Na (8-12!?) stond Hans voor de vraag of hij de volgende afwikkeling moest nemen: 27-22 (18×27), 38-33 (27×29), 48-43 (23×32), 34×23 (19×28), 30×26. Wit lijkt een schijf te gaan winnen, maar lukt dat ook? En zo ja, heeft zwart dan niet veel compensatie? Een mogelijk vervolg is: (7-11), 42-38 (3-8), 38×27 (8-12), 41-36 (9-13), enz. De schijfwinst is binnen, maar het lijkt nog lang geen gelopen race en Hans besloot dan ook van deze actie af te zien. Hij kreeg snel gelijk. Het spelverloop na (8-12) was: 41-37 (7-11), 46-41 (2-8), 41-36 (23-29??), 34×23 (18×29). Een ietwat onbegrijpelijke actie van de zwartspeelster. Ze staat iets beter, maar vreesde wellicht een aanval op de lange vleugel. Nu hoefde Hans alleen nog maar een aantal afwachtende zetten te spelen en de schijfwinst annex doorbraak naar veld 10 kwam er vanzelf uit.
Evert Dollekamp speelde zoals gebruikelijk veertig goede zetten en bood daarna remise aan. Ook Evert Bronstring speelde remise, maar over zijn partij vallen wel enkele interessante opmerkingen te plaatsen. Ik wil beginnen met de teleurstellende afloop:
Evert Bronstring – Hans Bomgaars
Stand na de 50e zet van zwart.
Ik stond erbij en telde alvast de twee punten: 45-40 (23-29), 34×14 (20×9), 40-34 (25-30!!), 34×25 (9-14). Ongelooflijk. Zwart staat twee schijven achter en het is potremise. Evert probeerde nog 26-21, maar de partij liep snel remise.
De computer geeft twee momenten in de partij aan, waarop Evert het ogenschijnlijk beter had kunnen doen, zonder dat er nu gelijk een overtuigende winstvariant op het bord komt. Het eerste moment komt na de 42e zet van zwart:
Evert Bronstring – Hans Bomgaars
Evert koos hier voor de ruil 32-28×27, maar de computer adviseert 32-27. Ook dan volgt er een vastloopvariant, waarin zwart moet offeren, maar wit meer kansen lijkt te hebben. Bijvoorbeeld:
(6-11), 31-26 (11-17), 38-32 (7-12), 36-31 (12-18), 43-38 (17-22), 45-40 (8-12), 26-21 (25-30), enz. Ondanks de schijf voorsprong waardeert de computer de stand slechts op 0.40 wat in computertaal betekent dat de witte stand beter is, maar de uitslag nog niet duidelijk.
Op dezelfde manier geeft de computer nog een mogelijke verscherping van de strijd aan na de 48e zet van zwart:
Evert Bronstring – Hans Bomgaars
Evert speelde hier 36-31, maar de computer suggereert: 34-29! (25-30), 27-22 (18×27), 38-32 (27×38), 33×42 (24×22), 35×15. Maar ook na deze afwikkeling geeft de computer duidelijk maar geen doorslaggevend voordeel voor wit aan.
Maurits zette met een eenvoudig zetje LDG op voorsprong:
Maurits Meijer – Mark de Wolf
Stand na 14e zet van zwart.
30-24 (20×29), 33×24. Op dit moment stond ik bij het bord van Maurits en maakte mij een klein beetje zorgen over (14-20), 39-33 (20×29), 33×24?? (22-27!), maar natuurlijk had Maurits dat wel gezien. In de partij speelde zwart (6-11??) waarna volgde 24-20, 34-29, 39×6. Maurits moest nog zorgvuldig spelen, maar speelde de partij degelijk naar winst.
De spanning nam weer toe toen De Variant gelijk kwam door een nederlaag van Jack van der Plas. De partij werd uiteindelijk uitgemaakt door een aardig zetje, maar ik wil ook het moment laten zien, waarop Jack zichzelf nodeloos in onoverkomelijke problemen bracht.
Mark Klaassen – Jack van der Plas
Stand na de 26e zet van wit.
Ik had deze stand gezien en verwachtte zonder meer de zetten (24-29) en (22-28). Wie schetst mijn afgrijzen toen ik terugkwam bij het bord en bleek dat de zetten (7-11) en 32-27 waren gespeeld? Een perfect economische hekstelling voor wit zonder dat zwart ook maar enige tegenkans lijkt te hebben. Waarmee niet gezegd is dat wit wel even gemakkelijk zal winnen, maar zwart zal nooit tot kansrijk spel kunnen komen.
De partij werd door wit met een eenvoudige slagzet uitgemaakt:
Mark Klaassen – Jack van der Plas
Stand na de 44e zet van wit.
(14-20), 26-21 (17×26), 37-32 (26×28), 38-33 (22×31), 33×15.
LDG kwam al snel weer op voorsprong door een overwinning van Edwin van Hofwegen. De partij werd beslist met een verrassende damzet:
Martin Nederlof – Edwin van Hofwegen
Stand na de 27e zet van zwart.
Wit heeft te maken met een dubbele dreiging. De ene dreiging is (24-30) en (18-22). Wit haalt die damzet eruit, maar dan treedt de tweede dreiging in werking: 43-38? (24-30), 35×24 (16-21), 27×16 (17-21), 16×27 (23-28), 33×13 (8×50).
Hans Kreder vergrootte de voorsprong naar 10-6 in het voordeel van LDG. Maar daarvoor mocht hij zijn tegenstander wel dankbaar zijn. Ongetwijfeld de spectaculairste partij van de middag.
Hans Kreder – Jan Kerkhofs
Stand na de 18e zet van zwart.
Na een complexe ruil vanuit de opening (waarbij Hans niet de beste keuze had gemaakt) was deze stand op het bord verschenen. Zwart dreigt met (12-17) een onweerlegbare damzet in het spel te brengen. Wit kan die dreiging uitschakelen met 39-33. Na (12-17) volgt dan het aardige 22-18, 28-22 en 35×4. Wit zag de dreiging echter niet aankomen en speelde 34-30? (12-17!). Zwart dreigt nu na (16-21), (26-31) en (19-24) met een damzet naar 46 of 48. Ik had de indruk dat Hans pas na enige tijd deze dreiging in de gaten kreeg. Na opnieuw lang nadenken speelde hij 39-34. Ook zijn tegenstander gaf aan dat die zet de beste was. Waaruit maar weer eens bleek dat de wedstrijd in opperbeste stemming verliep. Overigens hadden beide spelers het fout. De beste zet voor wit was 30-25 geweest, omdat wit dan na de damzet de dam voor gelijkspel afpakt. Voor de zwartspeler was de witte zet echter aanleiding om de damzet niet onmiddellijk uit te voeren. Kennelijk verkeerde hij in de veranderstelling dat die damdreiging niet wegliep. De dam naar 46 had echter wel genomen moeten worden (2-8??), 30-25 (20-24??) Nog steeds had de dam genomen kunnen worden, al was hij nu niet meer winnend geweest. Maar zwart heeft nog groter onheil over zich afgeroepen: 27-21 (16×18), 28-22 (18×27), 31×1 (15-20), 1×29 (24×33), 38×29 en wit stond een schijf voor.
Invaller Hans Kolfoort bracht het elfde punt binnen. Dat zag er allemaal riskant uit, maar nadat Hans veel tijd had gestoken in het doorrekenen van een nadelige stand, speelde hij deze achter elkaar naar remise toe. Het gaat om het volgende fragment:
Jan de Wolf – Hans Kolfoort
Stand na de 49e zet van wit.
Hans kan de stand met (18-23) gemakkelijk remise houden, maar hij maakt het zichzelf moeilijk: (20-25!?), 34-29! (19-23), 29×20 (25×14), 44-40 (11-16), 40-35 (12-17) Het is wit gelukt een doorloop naar dam te creëren, maar het is te laat: 37-31 (26×28), 33×13 (14-19), 13×24 (17-21), 27-22 (21-26) en de stand liep na nog vijf zetten remise.
Teamleider Harry Dekker bracht de eindstand op 12-8. Maar ook dat punt kwam door enige slordigheden moeizaam tot stand.
Piet Nieuwenhuijzen – Harry Dekker
Stand na de 47e zet van wit.
Met (9-13) houdt zwart gemakkelijk remise, maar zwart speelde (9-14?). Wit had nu groot, zo niet winnend voordeel kunnen verkrijgen door: 28-23! (24-30), 33-29 (14-20), 44-40. Omdat (30-35) wordt weerlegd door 39-33 en 34-30 moet zwart wel zijn toevlucht nemen tot een noodsprong: (22-28), 23×32 (17-21), 16×27 (30-35) en wit krijgt een kansrijk eindspel met 29-24 (35×33), 24×15. Gelukkig voor Harry miste de witspeler deze mogelijkheid. In de partij werd gespeeld: 34-29 (24-30), 29-24 (30×19), 28-23 (19×28), 31-27 (22×31), 33×2 (31-37), 16-11 (12-17), 11×22 (37-42) en de stand liep snel remise.