Twee grote files op de A4 en de N11 waren er mede de oorzaak van dat het Leids Damgenootschap zijn tweede verlies in deze competitie opliep. Henk Meester kon pas vijftig minuten na het begin van de wedstrijd achter het bord plaats nemen, speelde bovendien tegen de sterkste speler van de bezoekende vereniging en verloor min of meer kansloos. Hein van Winkel arriveerde één minuut nadat de bedenktijd voor zijn eerste zet voorbij was en verloor dus reglementair.
Ondanks deze twee nederlagen, die min of meer het gevolg waren van overmacht, had LDG de wedstrijd tegen het Haarlemse HDC niet hoeven te verliezen. Een volgende tegenvaller was namelijk dat Evert Bronstring, ongetwijfeld de sterkste speler van LDG, al na tien minuten in een openingszetje liep en onmiddellijk kon opgeven. Inclusief de twee eerder genoemde verliespartijen betekende dat een 0-6 achterstand voor de Leidenaren.
Harry Dekker en Edwin van Hofwegen brachten met hun winstpartijen de spanning in de wedstrijd weer terug. Van Hofwegen leek al vroeg in de partij een schijf te gaan winnen, maar dat viel tegen en hij moest uiteindelijk nog diep gaan om de winst binnen te halen. Dekker speelde gewoon een goede partij, waarin hij zijn tegenstander geleidelijk aan overspeelde.
Een volgende tegenvaller was echter het verlies van Hans Tangelder. Hij kwam in het middenspel een schijf achter, bleef nog lang vechten voor remise, maar moest uiteindelijk opgeven. Daarmee was het pleit wel beslecht. Er volgden nog drie remises van respectievelijk Hans Kreder, Arend van Beelen en André van der Kwartel die aan het eerste bord verdienstelijk remise speelde tegen een van de sterkere spelers van HDC. Deze laatste remise betekende wel het elfde en dus winnende punt voor HDC. De overwinning van Maurits Meijer voor LDG gaf de eindstand nog een dragelijk aanzien: LDG – HDC: 9-11. Maar zonder de files had er voor de Leidenaren misschien meer in gezeten…..