Evert Dollekamp
Het is een bijzondere tijd. Hoestschaamte en keelschrapen terwijl er even niemand kijkt. Dat ik dit nog mag meemaken. Op bezoek bij een oude man (Evert Bronstring) zonder dat de sterke arm mij in de kraag grijpt. Spannend! Maar ook een treurige tijd. Niet meer kunnen doen wat je wilt. Niet meer zoals ik, vanwege werkloosheid al meer dan een jaar in quarantaine, een paar keer per week naar het centrum om een lekker terrasje te pakken. Hoewel het goed is voor mijn bankrekening. Alleen de dinsdag met als reisdoel de viskraam om de hoek, voor zolang als het duurt. Verder is het behelpen. Gelukkig heb ik mijn boekenkast nog. En mijn piano. En Eurosport! Dagelijks een snooker historie. Moet er wel mijn wekker voor zetten, want het begint al om half twaalf in de vroege ochtend. Gelukkig heb ik kinderen die zich niet zo snel vervelen. Als product van geen opvoeding laven zij zich urenlang aan de geneugten van het internet en aanverwante artikelen. Soms vraag ik, omdat ik zelf van spelletjes houd, of ze zin hebben in een oubollig bordspel. Soms hapt er iemand toe. Wouter is regelmatig te porren voor een potje schaak, terwijl Liza mij met een spelletje Katan of kaart probeert in te maken. Beiden nemen hun verlies als ik per ongeluk eens win, maar dat was vroeger wel anders:
Opzij, opzij, opzij
Nadat ik eerst Wouter (10) zoveel aversie tegen het damspel heb bijgebracht dat hij het een jaartje op de schaakclub is gaan proberen, is nu ook Liza (8) verloren voor onze damsport. Aanvankelijk lukte het nog wel een potje te spelen. Maar het is mij verboden haar schijven te slaan. Zelf mag ze dat uiteraard wel, maar na de zoveelste vernietigende nederlaag maak ik haar duidelijk dat dit niet eerlijk is. En kijk aan, Liza wordt wat toeschietelijker en kan ook ik mij vermaken. Een enkele remise, maar nog steeds heel veel nullen. Want Liza kan ongelooflijk kwaad worden als ze een spelletje verliest (doet mij aan mijn jonge jaren denken). Dus strijk ik regelmatig met mijn hand over het hart om de lieve vrede te bewaren. Maar in ons laatste treffen gaat het dan toch geweldig mis. Met subtiel Tsjizjov-spel (inclusief ruilen naar 27 en 30) rek ik een publieksonvriendelijk middenspel tot een taai eindspel met een dam meer. Tot dan houdt Liza zich goed, maar als ik drie zetten lang haar voorste schijf met mijn dam de pas heb afgesneden, komt de opgekropte frustratie met orkaankracht naar buiten:
‘EN NU ZET JE DIE DAM AAN DE KANT, IK WIL ER LANGS!!’
Snel opzij gegaan natuurlijk. Leerpunt: weet nu hoe je de tegenstander ook kunt verslaan. Lukt het niet op techniek, dan kan het altijd nog verbaal. Kun je lachen.