Leids Damgenootschap

Namens Evert Dollekamp

Ik kom nog even terug op mijn eerste column voor Het Damspel, begin 2022. De heer Habberdoedas Verstuiven uit Doodemanspalen attendeerde mij op een schrijffout. Dank! Wat blijkt: taalgrapje kerst-omaatjes viel in het redactionele water. Zodat het koppelingsstreepje bleek te zijn vervangen door een ‘t’. Het resulterende kersttomaatjes vond ik eigenlijk ook wel grappig, maar als je dan toch iets wilt veranderen, maak er dan kers-tomaatjes van.

Kerst-omaatjes is natuurlijk een heel flauw en ook een heel oud taalgrapje, maar daar gaat het nu even niet om. Met de hoofdredacteur (twee maal zelfs, met Johan Haijtink en Siep Buurke) had ik afgesproken dat wijzigen en schrappen met mij moet worden afgestemd. Dat doe ik dan toch maar liever zelf. Helaas vond de redactie het nodig in al mijn volgende columns zonder overleg aanpassingen te doen. Verbeteringen zaten er niet bij, dit even terzijde. Als dat maar goed gaat! Mocht mijn column binnenkort niet meer verschijnen, dan weet u de oorzaak. Er zijn grenzen.

Grenzen werden mij ook gesteld toen Siep Het Damspel ging besturen. Siep kent mij, zodat mij te verstaan werd gegeven dat hij beledigen niet zou toestaan. Echter: in het laatste nummer van het bondsblaadje kwam Hanco Elenbaas aan het woord. Hij vond het nodig Slawa Tsjegolev richting het hiernamaals een schop na te geven door hem neer te zetten als een dronkenlap. Een grote schande!

Mijn corrector: ‘Je column stond er goed in, vond ik. Beter dan het bedroevend slechte “In memoriam Slawa Tsjecholev” van een zekere Hanco Elenbaas. Jouw schrijfsel blies hem postuum tenminste nog leven in.’

Schandalig dat de redactie hier niet ingreep! Zelfs aan beledigen zit een grens. Heb overwogen mijn column op te zeggen. Maar omdat het ook weer kansen biedt, blijf ik toch nog even meedoen. Want beledigen mag dus toch! Juichend maakte ik een rondje door de huiskamer, hier en daar een passerend huisgenoot een knuffel gevend. ‘Wat is er toch met je papa, gaat het wel goed met je?’

Beledigen is het ultieme grondrecht van een columnist. En ook overigens heeft iedereen heeft het recht om beledigd te worden! Bovendien ben ik er erg goed in.

Goed.

Even over het schrappen van tekst. Helaas is dit voor Het Damspel binnenkort naar wij vrezen niet meer relevant, zo was begin dit jaar tussen de regels door te lezen. Men overweegt de papieren versie te laten verdwijnen, zodat alleen nog een digitale versie overblijft. Je kunt dan stukjes maken van oneindige lengte. Schrappen hoeft niet meer. Maar dat is dan ook het enige goede nieuws.

Ik hoop wel dat men er aan heeft gedacht dat zeker de wat oudere medemens digibeet is. Omdat mijn kennissenkring mede bestaat uit vreemde figuren (soort zoekt soort) ken ik iemand, die op geen enkele manier online is. Ook heeft hij geen tv. Nieuws komt alleen tot hem via de huis-aan-huis blaadjes. Zodat hij niet zal begrijpen dat de tweeweekse vakantie naar Kiev tegen bodemprijzen

wordt aangeboden. Wel weet hij of de zonnebloemolie in de bonus is. Wij zien hier een gelukkig mens.

Persoonlijk vind ik het de nekslag, alleen digitaal. Ik heb het liever ook op papier. Kan ik mijn eigen column uitknippen en in een mapje doen. De rest gooi ik dan weg. Wel vind ik dat Johan Bastiaannet een leuk hoedje heeft. Een fluitketel op zijn pan, zoals de Amsterdammer de hersenpan placht te noemen.

Jaren geleden voetbalde ik bij de FC Diemen, vierde elftal. Uno momento dado kwam ik bijna te laat: ‘Ben je al een beetje wakker Evert? De lakens staan nog in je voorhoofd!’ Tijdens de wedstrijd bukte ik voor de bal omdat ik vreesde voor een lelijke hoofdpijn. ‘Waarom nam je die bal niet op je pan, pannenkoek!’ Ik beloofde gelijk een rondje bier en mocht zodoende de hele wedstrijd (in de weg) blijven staan.

Ooit stond Tsjegolev als enige toeschouwer langs de lijn. Begon je juichen en te dansen en te springen toen ik hoogstpersoonlijk de bal met een zogenaamde Knoepert (Godfried Bomans) de linker bovenhoek injoeg: 8-0. ‘Wat is dat voor een rare man??‘ Ik wist mijn teamgenoten te melden:

‘Kijk, dat is nu een oud-wereldkampioen dammen!’

De actie van Bassie en Adriaannet (Bas voor zijn vrienden) om een beetje op te vallen begrijp ik wel. Ik vrees namelijk dat zijn rubriek weinig lezers heeft. En dan druk ik me denk ik nog erg voorzichtig uit. Gelukkig is hij in goed gezelschap van Sijbrands en Van Mourik. En dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel een paar.

Terug naar het eventuele schrappen. Ook jammer van alleen online: ik kan de taak als inkorter van bijdragen niet meer van de redactie overnemen. Ik zou het wel weten als de papieren versie blijft bestaan: mijn eigen stukjes blijven dan uiteraard als vanzelf ongemoeid, terwijl ik ongeremd in de andere bijdragen kan gaan zitten rauzen. Ik heb wel een paar ideetjes! Van de techniek zal niet veel overblijven, haha. Voor Zetje Schrap maak ik een uitzondering. Zie mijn volgende HD column.

Van papier naar alleen digitaal. KNDB, doe dit niet!! Maar goed, het zou wel weer passen in de ondoordachte beslissingen-traditie van de dambond. Zoals de 40-zetten regel invoeren en 50 zetten in 2 uur afschaffen. Twee succesvolle pogingen de damsport te vernielen.

Ooit was er hoop! Nog niet eens zo heel lang geleden zat Hans Vermeulen op de KNDB-voorzittersstoel. Een verademing! Vernieuwing! Verfrissend! Hoera! Iedereen blij! Maar dan hebben we gelukkig altijd de Bondsraad nog. Wegwezen Hans! Zucht. Kunnen we die Bondsraad niet gewoon opheffen?

Iedereen blij!