Archive for 20/10/2013

Leids Damgenootschap weer 10-10

Het Leids Damgenootschap heeft voor de tweede opeenvolgende keer met 10-10 gelijk gespeeld. Maar waar het in de vorige ronde van de damcompetitie ging om een gelijkspel tegen het sterkste team, werd nu – in de derde ronde – gelijk gespeeld tegen een van de zwakkere teams, het tweede team van DES Lunteren.

Het wedstrijdverloop gaf alle aanleiding om van een teleurstellende uitslag te spreken. Hein van Winkel verloor kansloos na een positionele blunder in het middenspel, maar daar stond al snel de verrassende winst tegenover van Arend van Beelen op de sterkste speler van DES Lunteren.

Hans Tangelder speelde en remise zonder dat er sprake leek van kansen voor een van beide partijen, waarna Edwin van Hofwegen de Leidenaren op voorsprong zette. André van der Kwartel kwam door een verrassende actie een schijf vóór, maar het was al snel duidelijk dat het resterende eindspel niet viel te winnen. Harry Dekker had ronduit pech. In een partij waarin hij langzamerhand steeds beter kwam te staan, leek jij rechtstreeks op winst af te gaan, maar kwam in het eindspel net één zet te kort om die verdiende winst ook daadwerkelijk binnen te halen.

Het viel natuurlijk tegen dat Evert Bronstring, evenals in de vorige ronde, niet kon winnen van zijn jonge tegenstander. Hans Kolfoort speelde een lastige partij, maar wist alles keurig binnen de remisegrenzen te houden. Een domper was echter de verliespartij van Hans Kreder aan het eerste bord. Hij leek in het middenspel moeiteloos af te gaan op een winnende doorbraak, maar bood zijn tegenstander de kans om via een drie-om-drie-ruil alle dreigingen te bezweren, kwam daarna steeds slechter te gaan en verloor ten slotte kansloos.

Bij de stand 9-9 leek Maurits Meijer alsnog de overwinning in de wacht te slepen, maar toen zijn tegenstander ten koste van twee schijven kon doorbreken naar dam, werd de vrede snel getekend.

In memoriam Wim Heemskerk

Uitgesproken op 13 september 2013 in de uitvaartdienst

Vijftien jaar was Wim, toen hij zich aanmeldde als lid van de Leidse Damvereniging, later overgaand in het Leids Damgenootschap. Zevenenzeventig jaar is hij lid gebleven.  Als iemand het erelidmaatschap heeft verdiend, was hij het wel.

De voorzitter maakte vaak het grapje: “Als Wim wegvalt, zijn er drie mensen nodig om hem te vervangen.” Want zijn inzet voor ons genootschap was buitengewoon:

  • als sterke damspeler
  • als redacteur van het clublad
  • als wedstrijdleider voor de interne competitie
  • als teamleider, in vele jaren zelfs van alle teams tegelijk.

Wim was een doener, geen prater. Maar als hij het nodig vond dat iets moest worden gezegd, dan deed hij dat ook. Ook in grotere  bijeenkomsten, zoals de jaarvergaderingen van de Zuid-Hollandse Dambond.

Wim was tot op hoge leeftijd een goede en zelfs wel fanatieke dammer. Als hij in een partij iets over het hoofd had gezien, bleef hij excuses maken. Wij konden alleen maar bewondering hebben voor zijn speelsterkte in combinatie met zijn leeftijd.

Hij was de zeventig al gepasseerd toen hij zich een computer aanschafte. Hij kon het opbrengen zich erin te verdiepen en ermee aan de slag te gaan. Hij slaagde er zelfs in om ons clubblad op de computer te maken. Dat hij die daarbij gebruikte als veredelde typemachine deed daar niets aan af.

Vervolgens lukte het Wim om de het ingewikkelde systeem waarmee de interne competitie werd bijgehouden via de computer te regelen. Een hele prestatie!

Hoe gelijkmatig hij meestal ook was, soms stak hij zijn ergernis niet onder stoelen of banken. Als hij voor een sneldamtoernooitje de partijen had ingedeeld en de leden niet snel genoeg achter de borden gingen zitten, kon hij nog wel eens aardig boos worden.

Je zou kunnen zeggen dat er tussen Wim en de damvereniging een soort symbiose was ontstaan, zeker sinds hij was gestopt met werken. De damvereniging leunde sterk op het werk dat Wim deed, maar omgekeerd betekende onze vereniging ook veel voor hem.

Toen hij werd opgenomen in het ziekenhuis kreeg zijn dochter de opdracht mij te bellen: ik hoefde hem niet op te halen om naar de club te gaan. We hadden de week ervoor daar juist afspraken over gemaakt. Toen hij het ziekenhuis had verlaten, zei hij tegen zijn dochter  dat er morgen weer dammen was, maar dat ze het zonder hem zouden moeten doen. Tot op het laatst voelde hij zich betrokken bij zijn damvereniging.

Het vaste beeld in ons geheugen: het denksportcentrum binnenstappen, de deur van het speellokaal openen, de begroeting van Wim, die altijd als eerste aanwezig was en de indeling van de partijen al voor zich had, het is herinnering geworden.

We zullen het, het zijn de woorden van Wim, voortaan “zonder hem moeten doen.” Wat zullen we hem missen.

Verrassend gelijkspel Leids Damgenootschap

Het Leids Damgenootschap heeft in de tweede ronde van de Eerste Klasse van de landelijke damcompetitie verrassend met 10-10 gelijk gespeeld tegen het op papier sterkste teams uit deze competitie: de damcombinatie Gooi & Eemland. Deze laatste miste weliswaar haar sterkste speler, maar ook LDG moest met twee invallers uitkomen.

LDG nam de leiding door een overwinning van Hein van Winkel. Hein wist in het middenspel door een slagzet een schijf te winnen en bracht dat voordeel bekwaam tot winst, zij het dat hij daarvoor –waarschijnlijk onnodig – nog een lang eindspel moest uitspelen. De voorsprong werd teniet gedaan door het verlies van invaller Jan Slingerland. Jan werd door zijn sterkere tegenstander langzaam steeds meer teruggedrongen en moest uiteindelijk opgeven.

Arend van Beelen en Edwin van Hofwegen, de tweede invaller aan Leidse kant, speelden remise. Harry Dekker verloor, waarmee de stand op 6-4 kwam in het voordeel van Gooi & Eemland. In het middenspel had zijn tegenstander In wat in damtermen een Roozenburgaanval heet, een schijf gewonnen en die vervolgens keurig in winst omgezet.

Evert Bronstring speelde teleurstellend remise. Hij kwam net één tempo tekort om zijn duidelijk zwakkere tegenstander van een remise makende dam af te houden. Daarentegen speelde Hans Kolfoort voortreffelijk remise tegen een veel sterker speler. Hans wist een in de opening wat teruggedrongen stand uitstekend te repareren en behaalde een gelijkwaardige remise.

André van der Kwartel zorgde voor de gelijkmaker. In een complexe en principiële partij haakte zijn tegenstander het eerst af. Na twee afruilen naar de rand, kwam André duidelijk beter te staan. Hij wist door te breken naar dam en won ten slotte met een kleine combinatie.

Bij de stand 8-8 werd het nog heel spannend. Maurits Meijer stond aan bord één wat minder, maar kon de stand toch nog vrij gemakkelijk remise houden. Bij de stand 9-9 had teamleider Henk Meester de winst in handen, maar een kleine onzorgvuldigheid in het eindspel gaf zijn tegenstander de kans remise te forceren. Dat was min of meer gerechtigheid, want misschien had Henk eerder in de partij nog verloren gestaan. Gezien het wedstrijdverloop kon iedereen zich wel vinden in de 10-10 uitslag.

Leids Damgenootschap begint met verlies

Het Leids Damgenootschap is het seizoen 2013-2014 in de landelijke Eerste Klasse begonnen met een verliespartij tegen IJmuiden. Het werd 7-13 voor de bezoekers.
Het is lastig om dit verlies in de eerste ronde te duiden. IJmuiden is ongetwijfeld een van de sterkste ploegen in deze competitie. Lang ging de strijd gelijk op. Na zo’n drie uur spelen was er op geen van de borden een doorslaggevend verschil te zien.
De eerste vijf uitslagen waren allemaal min of meer gelijkwaardige remises. Evert Bronstring beet het spits af. In een eindspel waarin hij wat gedrukt stond, hield hij uiteindelijk toch nog gemakkelijk remise. Henk Meester, Harry Dekker en Hein van Winkel speelden gelijkwaardige remises. Dat deed ook André van der Kwartel, maar dat kwam vooral doordat zijn jonge tegenstander in een voordelige stand onvoldoende daadkrachtig optrad.
Pas bij 5-5 kwam de eerste score op het bord; Arend van Beelen verloor en vlak daarna volgde Hans Kreder dat voorbeeld. Het verschil was wel dat Van Beelen verloor van een duidelijk zwakkere speler en Kreder van een veel sterkere. Hans Tangelder verloor vervolgens ook. Hij speelde weer eens een van zijn onnavolgbare en nogal wilde partijen, maar ging daarmee roemloos ten onder. Het is niet verstandig om tegen sterke spelers op zetjes te spelen en daar een gezonde positie aan op te offeren. De stand was daarmee op een onoverbrugbare 5-11 gekomen.
Maurits Meijer kon aan het eerste bord net niet winnen, hoewel hij lange tijd het beste van het spel had. De spektakelprijs ging dit keer echter naar Hans Kolfoort. Na een uiterst complex middenspel, kwam Hans Kolfoort in een totaal verloren eindspel terecht, maar, zoals hij zelf na afloop zei “Iedere keer zag ik nog een speelbare zet.” Uiteindelijk leek zijn tegenstander een winnende afwikkeling te nemen, maar toen had Kolfoort toch nog een zetje achter de hand: remise.