Geschreven door Steven den Hollander
Vrijdagavond. De belangrijke wedstrijd tegen Van Stigt Thans (Schiedam) voor de provinciale competitie staat op het programma. Wanneer ik uit werk vertrek echter enkele fikse tegenvallers. Het sneeuwt namelijk, en de trein rijdt niet naar Leiden. Een beetje beduusd weet ik echter snel een nieuw plan te bedenken. Met de trein naar Schiedam, en daar door Richard worden opgepikt. Onderweg voel ik echter al nattigheid. Mijn schoenen blijken allebei wat gaatjes te hebben, en met elke stap die ik zet voel ik mijn sokken zwemmen.
Een berichtje naar Arjen biedt ook voor deze situatie een oplossing. Arjen neemt sokken en een paar reserve schoenen mee. Bij aankomst op het treinstation Schiedam blijkt Richard nergens te zijn. Al bellende loop/zwem ik vervolgens tussen de hoofd- en achteruitgang, maar Richard en ik weten elkaar niet te vinden. Na een klein kwartier komen we erachter dat er schijnbaar een derde uitgang is…
Desondanks komen we net op tijd aan bij de speelzaal. Met grote opluchting zie ik dat Arjen zijn rugzak mee heeft genomen, en daar verschillende paren sokken, en zijn blauwe Nikes uit haalt. Het is liefde op het eerste gezicht. Het moment dat ik de schoenen aan heb getrokken voel ik een aangenaam gevoel door mijn lichaam stromen. Ik kan met een gerust gevoel gaan zitten, en tref een moeilijke tegenstander, namelijk Guido van den Berg.
De partij loopt (net als de schoenen) vrij gemakkelijk. Na de eerste zetten krijg ik een leuk speltype op het bord. Ik besluit om de stoute schoenen aan te trekken, en neem wat meer risico. Guido heeft wat last van zijn tijd, en loopt in een verborgen combinatie. Ik neem deze dan ook snel, maar het is nog geen tijd om naast mijn schoenen te gaan lopen. Na de combinatie zakt de moed bij Guido in de schoenen, en geeft de partij na enkele zetten terecht op.
Ook bij de rest lijkt alles goed te lopen, en zeer tevreden noteren we een 2-10 overwinning! Het is intussen al laat, en iets voor 0.00 brengt Richard mij weer thuis. Snel naar bed, want de wekker staat op 6.00
Waarom zo vroeg op de zaterdag? Dat komt door de halve finales van Nederland. Om te kijken op welk niveau ik ongeveer zit heb ik besloten om mij op te geven hiervoor. Dit betekent wel 9.30 aanwezig zijn in Culemborg. Vervolgens twee zware partijen, weinig die graag in mijn schoenen staan.
Wanneer ik wil vertrekken blijken mijn schoenen nog niet droog te zijn. Stiekem kijk ik ernaast, en zie de blauwe schatten verleidelijk staan. Arjen hoeft ze vrijdag pas terug… Daarom maar het besluit om ze nog een dagje aan te trekken.
De reis verloopt goed, en ruim op tijd kom ik aan in Culemborg. Daar wacht Wouter Sipma op mij. Met lood in de schoenen neem ik plaats achter het bord. Wouter, met een Internationale Grootmeester titel, een rating hoger dan 1500, en talloze overwinningen uit onze eerdere ontmoetingen. Niet wetende wat te doen speel ik (veel) voorzichtiger dan normaal. Het gevaar lijkt mee te vallen, en na meer dan vier uur kan ik trost een (min)remise laten noteren.
Hierna volgt een geamuseerd gesprekje met Jan-Pieter Drost. Wanneer ik hem het verhaal over de schoenen vertel meldt hij lachend dat er een strip was, met de naam: “De wondersloffen van Sjakie”. Dat lijkt toch wel aardige overeenkomsten te bevatten.
De tweede partij van de dag is tegen Jan-Pieter. Hij weet echter waar ik de kracht uit put, en na een goede partij kom ik helaas net te kort om te winnen. Bij thuiskomst weet ik direct de oorzaak hiervan. De twee blaren tonen aan dat de kracht van de wondersloffen uit is gewerkt.
To be continued..
